Film / Films

Jamie Foxx op de piano

recensie: Ray

.

Ray Charles Robinson (hij schrapte later zijn achternaam) groeit op tijdens de Grote Depressie in het zuiden van Amerika. Samen met zijn moeder en broertje leeft hij in schrijnende armoede: de legende wil dat hij de eerste zeven jaar van zijn leven geen schoenen gedragen heeft. Op jonge leeftijd ziet hij zijn broertje voor zijn neus verdrinken en enige tijd later wordt hij blind door een glaucoom; als hij iets ouder is verliest hij ook nog eens zijn moeder. Een blinde, zwarte jongen zonder familie in het Amerika van de jaren veertig: zijn kaarten lijken geschud. Echter, veertig jaar later is Ray Charles een van de grootste en meest geliefde artiesten van Amerika. De ruim twee uur durende film vertelt hoe een gehandicapte jongeman uitgroeit tot een wereldster, verslingerd raakt aan drugs en vrouwen en uiteindelijk weer tot zichzelf komt. Dit is het verhaal een briljant musicus en een gekwelde ziel, de levensloop van een rockster in een land waar alles mogelijk is.

Fenomenaal

~

De film is een enorme hit geworden en dat is voornamelijk te danken aan de vertolking van Charles door Jamie Foxx. Foxx is fenomenaal en won terecht de Oscar voor beste acteur. Hij speelt de piano als Charles, hij stottert als Charles en hij beweegt als Charles. Kortom, Foxx is Ray Charles. Dat het vijftien jaar geduurd heeft voordat Hackford kon gaan draaien blijkt een geluk bij een ongeluk, want geen andere zwarte acteur zou op dit moment deze rol beter kunnen spelen. Foxx speelt al jaren piano, heeft hetzelfde postuur en zelfs zijn stem lijkt op die van Charles.

Deze special edition dvd bevat een tweede schijf met extra’s. Naast de gebruikelijke – lees: oninteressante – interviewtjes met de spelers en regisseur is er een feature die wel de moeite waard is: een stukje over hoe Foxx zich voorbereid heeft op de rol. We zien hoe Charles en Foxx beide achter een piano gaan zitten. Charles daagt Foxx uit om hem voor te gaan in een blues en leert hem vervolgens het nummer Mess Around te spelen. Het lukt Foxx in eerste instantie niet. Charles: “Come on man, it’s right there under your fingers”. Foxx zet door en uiteindelijk lukt het hem. Charles springt op, knuffelt zichzelf en roept: “the kid has got it!”. De gelijkenis tussen de echte Charles en de Charles in de film wordt hier overduidelijk.

Verkooptrucje

Bij het opstarten van de film krijg je de keuze tussen een verlengde versie en de originele bioscoopfilm. Dit lijkt een leuke extra maar is niets meer dan een slim verkooptrucje. De langere versie bevat weliswaar alle verwijderde scènes maar deze zijn van een andere beeld- en geluidskwaliteit. Bij het overschakelen wordt het beeld groter en het geluid doffer en bij het terugschakelen naar het origineel zitten er zelfs kleine overlapjes tussen. Je ziet dus sommige stukjes dubbel en dat is vreselijk irritant omdat het tempo van de film onderbreekt. Het audiocommentaar van regisseur Hackford is ook al niet bijster interessant. Hij vult de tijd vrijwel alleen maar met het bedanken van alle mensen die meegewerkt hebben aan de film. Dat is heel netjes van hem, maar daar zit de kijker niet echt op te wachten.

Muziek

Waar het in Ray uiteindelijk allemaal om draait is de muziek zelf. De film zit vol uitgebreide muziekscènes die de film tot een zeer aangename kijkervaring maken. Het zijn eigenlijk de liedjes zelf die het verhaal vertellen. Een film over een stukje Amerikaanse muziekgeschiedenis. Succes verzekerd.