Film / Films

Zombiefilm met diepgang

recensie: Planet Terror

Een ode aan de zombiefilm: je moet er maar opkomen. Met ingrediënten als wandelende doden, emmers met nepbloed, openspattende zweren, gillende vrouwen en stoere mannen is het niet een genre waar men als eerste aan denkt voor verheerlijking, en zeker niet in combinatie met een louche bioscooptraditie uit het Amerika van de jaren zeventig. Robert Rodriguez dacht daar – net als zijn goede vriend Quentin Tarantino – heel anders over.

Samen maakten zij het tweeluik Grindhouse, een liefdesverklaring aan goedkope films en theaters waarin sex, drugs, drank en geweld de hoofdrollen spelen. Tarantino nam het eerste gedeelte op zich, Death Proof. Rodriguez’ bijdrage, Planet Terror, is een klassieke zombiefilm en daarmee ‘acquired taste’, maar het simpele feit dat deze regisseur aan het roer stond maakt dat het ook voor niet-liefhebbers interessant wordt.

Robert Rodriguez wordt de ‘one-man filmcrew’ genoemd omdat hij zijn films vaak niet alleen schrijft, regisseert en produceert, maar ook regelmatig zelf daarbij fungeert als cameraman, productiedesigner, supervisor visuele effecten en geluidsman. Hem alleen de regisseur van Planet Terror noemen zou Rodriguez dan ook ernstig tekort doen, vooral omdat hij hiervoor zelfs de muziek componeerde.

~

Het idee voor Grindhouse ontstond toen de regisseurs ontdekten dat ze beide dezelfde filmposter van een double feature bleken te hebben. Net als Tarantino heeft Rodriguez een zwak voor bloed, horror en figuren uit de onderwereld, alleen hebben de heren een andere manier van uitwerken. Ze besloten samen een ‘dubbele film’ te maken, waarvoor ieder apart één deel zou schrijven en regisseren.

Eigen sores

Zoals het een zombiefilm betaamt, is het verhaal van Planet Terror flinterdun en dient het voornamelijk ter lancering van de visuele effecten: iemand heeft een virus ontwikkeld dat kan worden ingezet als biologisch wapen; dit valt in verkeerde handen waardoor een afgelegen slaapstadje in de Verenigde Staten verandert in een hel met strompelende moordmachines. Een groep mensen blijkt immuun en moet vechten voor hun leven.

Dat de helden van het verhaal ook ieder hun eigen sores hebben maakt dat Planet Terror uitstijgt boven de standaard splatter-film. Zo is er Cherry Darling (Rose McGowan), die verderop in de film de uitdrukking ‘vanuit de heup schieten’ een nieuwe betekenis meegeeft. In restaurant Bone Shack ontmoet ze ex-vriend El Wray (Freddy Rodriguez, Rico uit Six Feet Under), terwijl het gevaarlijke virus ondertussen ontsnapt tijdens een confrontatie tussen het leger en de ontwikkelaar. De slachtoffers van de enigszins geschifte legeraanvoerder Luitenant Muldoon (Bruce Willis) komen in een sinister ziekenhuis terecht waar de gestoorde Doc Block (Josh Brolin) de scepter zwaait. U begrijpt, de helden van het verhaal komen voort uit het fantasierijke brein van Robert Rodriguez. De originaliteit van de subplots maakt dat het basisgegeven – virus verandert dorp in zombieville – staat als een huis.

Liefde voor filmmaken

Helaas blijft de simpele verhaallijn niet helemaal tot het einde staan, want – zonder iets weg te geven – de laatste scène past totaal niet bij de rest van de film. Het lijkt alsof Tarantino, die de kijker plotseling graag in een andere film neerzet, de laatste regels van het script heeft geschreven. Het mooie van het Grindhouse-project is niettemin dat de liefde voor filmmaken, en voor deze genres, van het doek spat. Dit blijkt ook uit het acteerwerk, want de acteurs zijn perfect gecast. Vooral Rose McGowan en Freddy Rodriguez excelleren, en Bruce Willis lijkt, zodra hij ook maar in de búúrt van Quentin Tarantino is, veel leuker om naar te kijken. Jammer alleen dat ook in deze Grindhouse-film Tarantino weer een rol voor zijn rekening neemt, maar deze keer is het zo camp dat het wel weer bij zijn rampzalige acteer’talent’ past.

~

Rodriguez heeft kosten noch moeite – vooral dat laatste – gespaard om het geheel goed te laten werken, en dat doet het dan ook. De speciale effecten, in het bijzonder het speciale been van Cherry, lijken schrikwekkend echt. Ook de effecten die de film (net als Death Proof) op de vaak beschadigde Grindhouse-films uit de jaren zeventig doen lijken leveren een positieve bijdrage. Verder zijn er de fake trailers, waarvan wij er bij Planet Terror één te zien krijgen: Machete, met Danny Trejo en Benicio del Toro, is een klein, kortdurend juweeltje.

Planet Terror is een echte klassieke zombiefilm, en publiek dat niet tegen smerige scènes kan, zal Rodriguez’ werk niet waarderen, maar hij heeft duidelijk veel werk gemaakt van het gehele plaatje. De subplots, effecten en het acteerwerk maken Planet Terror zelfs voor de niet-bloeddorstigen onder ons tot een feestje. Daarmee blijkt maar weer dat wie aan het roer staat vaak bepaalt in hoeverre een film het bekijken waard is.