Literatuur versus muziek

Justin Vernon, geboren en getogen in Wisconsin, trok zich twee maanden lang terug in de wildernis van Noord-Amerika. Een winter lang verbleef hij in een huisje in the middle of nowhere. Hij schoot twee herten om in z’n voedsel te voorzien en kwam op een goede dag het bos uitgelopen met een album onder z’n arm: For Emma, Forever Ago.

Om het plaatje compleet te maken noemde hij zich vervolgens Bon Iver. Wat een verbastering is van het Franse Bon Hiver (goede winter). En zo ontstond een debuutalbum dat door de gehele muziekpers als een van de mooiste albums van 2008 wordt gezien. De gehele muziekpers? Nee, een website uit Nederland bleef moedig weerstand bieden aan de overweldigende druk van de meerderheid.

Vernon had zich teruggetrokken voor een periode van afzondering na de opheffing van zijn band DeYarmond Edison. Tijdens deze periode nam hij met zijn falsetstem nummers op die uit zijn ziel opborrelden. Vol verdriet, verloren liefdes en eenzaamheid. Zoals de nummers daar zijn opgenomen, zo staan ze meestal ook op het album. Slechts hier en daar later in de studio voorzien van wat drums en blazers. Al met al dus een heel puur en oprecht album.

Maar waarom dan toch dat verzet vanaf die website uit Nederland?

Oogst

~

Muziek

Een muziekalbum is meer dan alleen het verhaal dat erachter zit. En ook meer dan het verhaal dat de nummers je vertellen. Als dit een boekrecensie zou zijn had For Emma, Forever Ago zeker een lovende kritiek gekregen. Het verhaal achter het album is uiteraard gewoon goed. De opheffing van de band, het zich terugtrekken in de bossen en het aldaar ontstane album zorgen voor een welhaast mythische vertelling. En de nummers zijn tekstueel ook zeer ontroerend. Maar het is de muziek die het hier laat afweten. Niet dat deze slecht is te noemen. Het zit allemaal best goed in elkaar. Technisch en harmonisch klinkt het prima. Maar wat muziek nu écht helemaal af maakt is de spanning die het bij je kan oproepen. En het is juist die spanning die hier ontbreekt.

Van het openingsnummer ‘Flume’ tot aan de afsluiting ‘Re: stacks’ is het een en dezelfde flow. Een voortkabbelend beekje. Het wordt muzikaal gezien geen enkel moment spannend. Sterker nog, op het moment dat je het meest toe bent aan een opkikkertje of versnelling (en dat is normaal gesproken zo halverwege het album) zakt het geheel zelfs nog even een beetje in. Was je ondertussen niet al in slaap gesust, dan start het snurken op dat moment wel.

Ons rest niets dan te doen alsof we Galliërs zijn. Terwijl we nog een everzwijn aan het spit rijgen, snoeren we deze bard liever even de mond. Hoe goed zijn verhaal dan ook mag zijn. Het is zijn muziek die ons even niet zo kan bekoren.