Het leven is als een doe-het-zelfzaak

Een eerste indruk is vaak niet de beste. Als je iemands woning voor de eerste maal binnentreedt en je breekt zowat je benen over laarzen, lege bierblikjes, een bestuurbare auto of de talloze kranten en tijdschriften, dan heb je een zekere indruk van zo’n iemand. Als je dan zelf het type bent dat thuis alles spik en span heeft, voor het van huis gaan de kussentjes op de bank nog even opschudt, de onderzetters nog snel even opruimt en het liefst nog even snel de afwas doet, zou je van een dergelijke woning kunnen schrikken. Katinka Polderman is zo’n sloddervos en de zojuist gegeven beschrijving is haar woonkamer. Haar nieuwe voorstelling Polderman kachelt door begint ze met een statement: Ze is gelukkig. Je zou kunnen twijfelen als je haar voorstelling bekijkt en daarom kondigt ze het vooraf maar vast aan. Ze viel dertig kilo af door een voedselallergie, haar relatie sneuvelde en haar tante stierf, maar ze heeft haar leven opgepakt.

Fases
Aan een relatie van zeven jaar kwam een eind, waarna ze met bijna heel mannelijk Den Bosch onder de lakens belandde. Nu lijkt ze dan toch een nieuwe vlam gevonden te hebben. Hij is knap, lief en zorgzaam. Maar z’n naam, bedenkt ze zich tijdens de daad, begon die nou met een W of een V? Waar Polderman lichtelijk nerveus leek te beginnen en haar tekst aanvankelijk wat opgezegd overkwam, is dat na haar eerste lied volkomen verdwenen. Ze straalt en lijkt volledig in haar element, thuis in haar huiskamer.

Polderman behandelt in Polderman kachelt door voortdurend fases. Van de ene fase duikelt ze in de andere. Deze fases behandelt ze met een korte anekdote en vaak een liedje. Haar programma is een aaneenschakeling van prachtige, ontroerende, absurde, doldwaze liedjes. Wat begint als een mooi in het gehoor liggend luisterliedje kan door een onverwachte passage plots een heel andere draai aan het nummer geven. De liedteksten zitten vreselijk goed in elkaar en leveren lachwekkende situaties op. Ondertussen becommentarieert ze haar leven en daarmee ook de wereld om haar heen.

Op z’n Poldermans

Dat ze niet zo opruimerig is was al duidelijk. De hondenkots onder de tafel kun je na vijf weken erg gemakkelijk met de stofzuigerslang uitbikken en de pan soep van twee weken oud is misschien ook wel te lang blijven staan als de nieuwe vlam het ’s ochtends aanziet voor yoghurt met muesli en er lekker van smult. Je hebt nu eenmaal van die eigenschappen waar je moeilijk afscheid van neemt. Naast de liedjes maakt taalpurist Polderman indruk met vier sprookjes, getiteld ‘Er was eens een Henk’. Ook hier laat ze zien over een gouden pen te beschikken. Met mooie zinnen zet ze op ontroerende wijze het leven van de sullige Henk neer, die zich verbaast over uiteenlopende zaken in de wereld.

Hulpeloos kijkt Polderman soms om zich heen. Als haar hond, die de hele avond heerlijk in z’n mand op het podium lag, opeens wegloopt, staat ze hem verbaasd na te kijken: ‘Dat doet ‘ie anders nooit!’ Om hem vervolgens toch terug te roepen, waarop de hond met lichte tegenzin terugtrippelt naar zijn mand, nog een keer geërgerd op lijkt te kijken en zich dan, net als het publiek, weer overgeeft aan zijn baas. In gedachten verheug je je inmiddels alweer op een lied, dat vaak ook komt. Polderman moet het hebben van haar prachtige teksten, liedjes en bovenal haar persoonlijkheid. Ze is lomp, cynisch, poëtisch, elegant grof en laat je op z’n Poldermans naar de wereld kijken. Hoe dat is? Eigengereid, stoïcijns, ironisch en vooral nuchter.

Polderman kachelt door is tot en met eind mei in Nederland en België te zien.