Film / Achtergrond
special: Een selectie

Tv-series

Tv-series zijn de laatste jaren razend populair, en vaak van opmerkelijk hoge kwaliteit. Bovendien vinden ze in dvd-vorm gretig aftrek in de winkels. De filmredactie van 8WEEKLY maakte opnieuw een selectie van de interessantere actuele series.

Bizarre types

Arrested Development

~

Aan disfunctionele en excentrieke families in komedies geen gebrek. Maar de familie Bluth in de komedie Arrested Development slaat alles. Vader zit in de bak (en het leventje bevalt hem daar wel), moeder is een manipulatief kreng, zoon Gob probeert wanhopig door te breken als goochelaar, diens broer Buster leidt aan allerlei fobieën en een ernstig moedercomplex, en dochter Lindsay is getrouwd met een enorme nicht. De enige normalen is de familie lijken weduwenaar Michael, die wanhopig probeert familie en familiebedrijf bij elkaar te houden, en zijn zoon George-Michael. Hoewel: Michael valt op de vriendin van Gob, en zoonlief heeft een oogje op zijn nichtje.

Al die bizarre types worden vertolkt door een uitstekende cast met onder andere Jason Bateman (Juno), Portia de Rossi (Ally McBeal), Michael Cera (Superbad) en hilarische bijrollen van onder andere Liza Minelli en Carl Weathers. De serie is op een semidocumentaire stijl in beeld gebracht en maakt regelmatig gebruik van ultrakorte flashbacks, een stijlfiguur dat in Family Guy al tot grote hoogte wordt gebracht. Wie de serie ziet zal niet snel de hand van Ron Howard (The Da Vinci Code, Frost/Nixon) vermoeden. Toch is hij als een van de bedenkers, als producer en als (onvermeld) ‘explicateur’ een van de drijvende krachten achter deze prettig gestoorde show. (Marcel Westhoff)

Het eerste seizoen van Arrested Development is bij 20th Century Fox op dvd verschenen.

Een sterk stukje identificatie

Dexter

~

Dexter Morgan (een zeer sterke Michael C. Hall, bekend van Six Feet Under) is de meest getalenteerde misdaadanalyticus bij de moordafdeling van de politie in Miami. Hij bestudeert het op de plaats delict achtergebleven bloed en zijn analyses van de spetterpatronen hebben al veel moordenaars de das omgedaan. Hij is goed met zijn zus Debra (Jennifer Carpenter), die graag rechercheur wil worden, is vrienden met zijn collega’s en zijn lieve vriendin Rita (Julie Benz) geeft hem een thuisfront. Een vriendelijke jongen die in alles normaal is. Zo lijkt het. Dexter is echter een gedreven seriemoordenaar die vreselijk zijn best doet om normaal over te komen en tegelijkertijd te jagen op misdadigers die aan de klauwen van de wet dreigen te ontsnappen. Hij gebruikt zijn werkervaring om zijn daden te plegen en sporen te wissen en helpt zo de ene na de andere crimineel om zeep, zonder dat iemand hem ooit verdenkt. Dexter kan doen wat hij doet omdat hij geen gevoelens en geen geweten heeft. Zijn lach is vaak een gemaakte, en in zijn relaties probeert hij zoveel mogelijk zijn affectie te faken. Met succes. Maar het is een constante strijd om de balans tussen zijn ‘externe’ Dexter en zijn innerlijke zelf te handhaven. Als er een seriemoordenaar opduikt die nog beter lijkt dan hemzelf raakt Dexter gefascineerd en jaloers tegelijk.

Politieseries zijn er in overvloed, maar een versie waarin de bad guy de held is, was er nog niet. Dit omdraaien van de rollen en de gevolgen die dat heeft voor de identificatie van de kijker is een briljante zet. Psychopaten zijn niet de meest voor de hand liggende rolmodellen. Hun gebrek aan emoties en de ongrijpbaarheid van hun motivaties werpen een flinke barrière op. Ook zijn de meeste kijkers zelf waarschijnlijk nooit tot een moord gekomen. Toch wordt er een band gecreëerd tussen kijker en Dexter als hij al struikelend leert over menselijke interactie. Soms weet hij exact hoe te reageren, soms is hij als een kind dat niet weet dat teleurstelling tot verdriet en dus huilen kan lijden. Al deze kleine situaties, waarin Dexter zoekt naar handvatten die voor ‘normale’ mensen zo voor de hand liggend zijn, vormen het hart van de serie. Iedereen belandt immers wel eens in een vorm van menselijk contact waarin dat handvat er toch niet blijkt te zijn. Als kijker ben je de hele serie bezig om Dexter aan te moedigen, om vrienden te maken, zijn relatie goed te houden en zelfs om af en toe iemand over de kling te jagen die het echt verdient. De op papier onmogelijke opdracht om je met die psychopathische seriemoordenaar te identificeren slaagt met glans. (Erik Kersten)

De eerste twee seizoenen van Dexter zijn door Paramount op dvd uitgegeven.

Egoïstisch en manipulatief

It’s Always Sunny in Philadelphia

~

Racisme, abortus, minderjarigen aan de alcohol, pedofilie, kanker, een afkeer van bejaarden. Zo maar wat onderwerpen die op bijna achteloze wijze in It’s Always Sunny in Philadelphia aan bod komen. Op het eerste gezicht een gemakzuchtige manier om tegen wat heilige huisjes aan te schoppen of op een goedkope manier te choqueren, maar het is in tegendeel niet anders dan schuddebuikend hilarisch. Tweeling broer en zus Dennis en Dee en hun twee vrienden Charlie en Paddy runnen een niet bijster succesvolle Ierse pub in een groezelige steeg in Philadelphia, en hier komt vanaf seizoen twee ook nog eens Danny DeVito bij als de vader van Dennis en Dee.

Zonder uitzondering zijn de personages egoïstisch en manipulatief, waarbij het erg grappig is om te zien hoe zij zichzelf en elkaar de vernieling in proberen te helpen. Elk (in hun ogen briljant) plan dat met enthousiasme wordt omhelsd komt consequent als een boemerang keihard terug in hun gezicht. De serie grossiert in ongemakkelijke situaties en is lekker politiek incorrect, waarbij de cast zeldzaam goed op elkaar ingespeeld blijkt te zijn. Vreemd is dat niet. It’s Always Sunny In Philadelphia wordt gemaakt door de hoofdrolspelers, de vrienden Rob McElhenney, Glenn Howerton en Charlie Day. Zij maakten voor een habbekrats een pilot en kregen – terecht – de kans een serie te maken, die dit jaar alweer aan het vijfde seizoen gaat beginnen. (Marcel Westhoff)

De eerste twee seizoenen van It’s Always Sunny in Philadelphia zijn door 20th Century Fox op dvd uitgegeven.

Zorgvuldig realistisch

In Treatment

~

In Treatment is een verfrissend soapcliché-arm drama over psycholoog Paul Weston (Gabriel Byrne) en zijn terugkerende patiënten, van wie de problemen in de loop van de serie uitgediept worden. De serie is om verschillende redenen opmerkelijk. Ten eerste de structuur: vrijwel elke aflevering beslaat een gesprek tussen Paul en een patiënt, in zijn thuispraktijk, bijna uitsluitend bestaande uit reactieshots van de sprekers, zonder flashbacks en met spaarzaam gebruik van muziek. Dat elke aflevering toch een half uur lang niet minder dan fascinerend blijft, is te danken aan uitmuntend acteerwerk, vooral van Byrne in de hoofdrol, maar ook van de acteurs die de patiëntenrollen vertolken, die bewijzen dat het beste Amerikaanse acteerwerk tegenwoordig op tv, niet in cinema voorkomt.

Ten tweede is Weston een complex personage: hij is een briljante psycholoog, maar ook een die soms zijn gevoelens en lusten de overhand laat nemen, een empathische hulpverlener maar ook een egocentrische hufter. Kortom: hij is een soort mens. Zijn tekortkomingen worden vooral duidelijk in sessies met een andere psycholoog – een slimme zet van de makers – waarin hij een onwillige, arrogante patiënt is. Ten derde is de serie voor een derivaat opmerkelijk authentiek: In Treatment is namelijk vrijwel geheel een kopie van de Israëlische serie BeTipul, die helaas niet vertaald beschikbaar is en zich niet voor vergelijking leent. En ten slotte biedt de serie overtuigend inzicht in het proces van psychologie. Geen enkele aflevering is een direct realistische weergave van een therapiesessie, maar er wordt opvallend zorgvuldig omgegaan met de karakters van de personages en duiding van hun problemen. (Paul Caspers)

De eerste serie van In Treatment is bij distributeur Warner op dvd verschenen.

Teletijdmachine

Mad Men

~

New York, 1960. Een reclamebureau aan Madison Avenue, een wereld die wordt bepaald door sigaretten en ijsblokjes. Een tijdperk waarin succesvolle zakenlui een eigen drankkast op kantoor hebben, moeders zich niet druk maken om autogordels voor hun kinderen en getrouwde mannen het flirten met secretaresses en serveersters zien als hun grondrecht. Don Draper (Jon Hamm), de gladde, succesvolle en uiterst zelfverzekerde creatief directeur, is de koning van dit rijk. Maar er wordt geknaagd aan zijn troon, ten eerste door hemzelf. Zijn op het eerste oog gelukkige huwelijk wordt bedreigd door zijn eigen ontrouw en door een dreigende zenuwinzinking van zijn vrouw Betty (January Jones). Maar ook zijn collega’s azen op de positie die hen faam, geld en aanzien moet geven. De crises op het bureau en bij de Drapers thuis vormen een spiegel van de maatschappelijke spagaat in die periode. De traditionele waarden uit de jaren vijftig zijn nog volop aanwezig, maar de storm die een aantal jaren over de wereld zal neerdalen kondigt zich aan de horizon al aan. De mannen proberen hun macht te behouden, terwijl de vrouwen (zowel de echtgenotes als de minnaressen) tegen beter weten in proberen iets aan hun underdog-positie te veranderen.

Het is pijnlijk om te zien hoe Betty Draper lijdt in haar mooie huis in de suburbs. Ze lijkt de beheersing zelve, maar ze is eenzaam, verveeld, boos, ontevreden en seksueel genegeerd. Don heeft alle macht in handen en zijn avontuurtjes voelen aan als wrede aanvallen op een weerloos schepsel dat hem meer nodig heeft dan hij haar. Tegelijkertijd is het Don zelf die de potentie ziet van zijn nieuwe secretaresse Peggy. Hij moedigt haar aan meer verantwoordelijkheid te nemen, geheel tegen de cultuur van de periode (waarin een vrouw als Peggy haar dienende rol nooit te boven mag stijgen) in. Dit contrast tussen Drapers machogedrag en zijn steun voor Peggy vormt het hart van de serie. De buitenaardsheid van de periode had voor een modern publiek eenvoudig uitgemolken kunnen worden met een serie foute grappen, of met een politiek correcte veroordeling van de tijd. In plaats daarvan zijn de makers volledig gegaan voor plot en karakterontwikkeling. De achterlijkheid van seksisme, racisme, antisemitisme en homofobie mag voor de moderne kijker dan overduidelijk zijn, voor de personages is dat niet zo. Daarom is het eenvoudig je met ze te identificeren, zelfs als hun gedrag of hun uitspraken je soms doen huiveren. Waar menig serie die in een andere tijd speelt, vooral afstand schept tot de periode en tot de personages, weet Mad Men de kijker te transporteren naar een wereld waarvan je wenst erin geleefd te hebben, zelfs met de genoemde tekortkomingen. Voeg daaraan toe een constante voorraad aan plot twists die steeds bekwaam in lucht gehouden worden, en de conclusie is duidelijk. (Erik Kersten)

Het eerste seizoen van Mad Men wordt door A-Film op dvd uitgegeven.

Vampierensoap

True Blood

~

Arme vampiers. Sinds ze door Hollywood herontdekt zijn, worden de nekbijters om de haverklap van stal gehaald, en is hun verschijning tot een cliché geworden. Alan Ball, het brein achter Six Feet Under en als scenarist onder meer verantwoordelijk voor American Beauty en Towelhead, gaat nog een stapje verder. In zijn bewerking van Charlaine Harris’ romanserie rond Sookie Stackhouse, waarin vampieren in de samenleving zijn geïntegreerd maar nepbloed drinken om maar niet al teveel op te vallen, komt het gevaar vooral van de ‘normale’ mensen. Sookie (Anna Paquin) is een bijdehante serveerster met telepathische gaven in Bon Temps, een gat ergens in Louisiana waar iedereen elkaar kent. Door haar gave dringen de gedachten van de lokale bevolking zich regelmatig aan haar op, en die zijn vooral banaal en beledigend. Ze raakt gefascineerd door Bill Compton (Stephen Moyer), een zwijgzaam type wiens gedachten niet tot haar door dringen. Als blijkt dat hij een vampier is, wordt haar interesse alleen maar groter. Maar als er een serie moorden plaatsvindt en Bill al snel de hoofdverdachte is, wordt haar positie steeds moeilijker.

De contactmomenten tussen de xenofobe bier- en bloeddrinkers leveren regelmatig interessante spanningsmomenten op. Ball maakt geen geheim van de metaforische waarde van de vampiers, een groepering die model staat voor vele andere groepen die vreemd of anders zijn. Onder de vampieren zelf is er veel variatie in de mate waarin ze hun integratie (of onderwerping) accepteren en beleven. Andersom speelt dat ook bij de mensen: hun reacties variëren van vijandig en sceptisch tot neutraal en zelfs adorerend. Het probleem is dat Ball zijn serie volgestopt heeft met stereotiepen. De personages komen nooit los van hun label, zij het uitdagend gay, altijd dronken op de bank, lief en begripvol, of altijd dom maar o zo geil. En stille Bill zou zo een vriendje kunnen zijn van die twee andere existentialistische vampiers van Anne Rice: Lestat en Louis. Ball probeert dit te verbloemen door veel seks en geweld in de serie te stoppen, zonder dat dit overigens leidt tot veel opwinding. De serie begint pas te leven ergens halverwege het seizoen, als het publiek zoveel weet van de personages dat er een band ontstaat. In die zin is True Blood vooral te zien als een soap, waarin de avonturen van Sookie (een personage dat door de sterke vertolking van Anna Paquin wel meerdere facetten heeft) centraal staan en het hele vampiergedoe er nauwelijks meer toe doet. Door regelmatig de meest bizarre konijnen uit zijn hoed te toveren weet Ball de vaart erin te houden, al overtreft hij nooit de prachtige begintitels: I wanna do bad things with you. (Erik Kersten)

Scatologische tirades

The Thick of it

~

De Britse serie The Thick of it volgt de tierende spindoctor Malcolm Tucker (Peter Capaldi), die met scheldbarrages ministers in het gareel houdt en 24 uur per dag bezig is om de spin te manipuleren. Naast Tucker volgt de serie de minister Hugh Abbot (Chris Langham) van een fictief departement en zijn adviseurs, die te maken krijgen met Tuckers toorn zodra er een slechte krantenkop verschijnt. De adviseurs zijn een stelletje klungels die zich keer op keer weer in benarde situaties werken en daardoor Tucker op hun dak krijgen. De serie toont de chaos die heerst in een regering die zich puur laat leiden door de media en daardoor agressieve spindoctors nodig heeft om beleid glad te strijken. Niemand komt er goed vanaf, maar dat is de reden van de pret die de serie biedt. De minister is een tragikomisch figuur die klaagt dat hij geen slaap krijgt en alleen gelukkig is als hij eindelijk alleen zit te schijten op het toilet (‘at least I’ve made something‘). Hij wordt door Chris Langham briljant gespeeld  als een permanente onbenul die de speelbal is van veranderend beleid en keer op keer zich uit precaire situaties moet lullen (‘I categorically did not knowingly not tell the truth even though unknowingly I might not have done.’) Gaandeweg verliest hij daarbij zijn waardigheid en worden zijn adviseurs opgeofferd in pogingen om te komen tot damage control.

Naast Langham is Peter Capaldi briljant als Tucker, die als een machiavellistische wraakengel op iedereen neerdaalt met een barrage van schijt en een orkaan van pis. Hij heeft een speciale  bollock-face als hij iemand in het vizier heeft waar hij zijn minachting over kan spuien. Creatief schelden is de grootste troef van de serie en naast de vaste scriptschrijvers heeft regisseur Armando Inannuci ook een speciale ‘swearing consultant‘ in gehuurd. Dit heeft briljante scatologische tirades opgeleverd met een keiharde politieke bite. Merkwaardig genoeg is het personage van Tucker ook nog eens gebaseerd op voormalige Labour-spindoctor Alastair Campbell. De serie is daarmee een eigentijdse satire over het politieke landschap. The thick of it werd in Engeland gezien als een combinatie van The Office en de serie Yes, Minister en de kracht van de serie is vooral de manier waarop de cultuurverschuivinig binnen de Britse politiek wordt getoond. Waar Yes, Minister nog iets nostalgisch heeft, is The Thick of it de kettingzaag van de nieuwe no-nonsensepolitiek waar spaanders blijven vallen. Diepgang en ideologie zijn vervangen door korte soundbites, absurde PR-regels, de wijsheid van het volk verwaterd tot focusgroepen en een constante obsessie met wat er in de media wordt verteld. The Thick of it is een heerlijk cynisch portret van de Britse wandelgangen van de macht en behoort door zijn tempo en messcherpe dialogen tot het zwartgallige pantheon van de Britse satire. (George Vermij)

Het eerste seizoen van The Thick of it is in Engeland op dvd uitgegeven.

Lees hier onze vorige selectie tv-series.

Film / Achtergrond
special: Een selectie

Tv-series

Tv-series zijn de laatste jaren razend populair, en vaak van opmerkelijk hoge kwaliteit. Bovendien vinden ze in dvd-vorm gretig aftrek in de winkels. De filmredactie van 8WEEKLY maakte een selectie van de interessantere actuele series.

Ugly Betty

~

Oorspronkelijk was Yo soy Betty, la fea (Ik ben Betty, de lelijkerd), over een onaantrekkelijk meisje dat werkt voor een bedrijf in de mode-industrie, geschreven voor de Colombiaanse televisie, als telenovela. Telenovela’s, zeer populair in Latijns-Amerika, lijken op onze soaps. Met één verschil: het aantal afleveringen staat van tevoren vast. De Colombiaanse serie eindigde dan ook met Betty’s make-over tot knappe vrouw, en een huwelijk met haar knappe baas. Veel remakes volgden de oorspronkelijke lijn (waaronder ook Lotte, de Nederlandse versie uit 2006), maar de Amerikaanse versie (Ugly Betty) werkt met een typisch Amerikaans format van een in principe eindeloze reeks seizoenen, met ieder 23 afleveringen.

Dat was een slimme zet: telenovela’s zijn in de VS niet populair terwijl de laatste jaren ontzettend goede ‘seizoensgebonden’ televisie wordt gemaakt (zie ook bijna alle andere televisieseries in dit artikel). Ugly Betty heeft wat die andere series ook hebben: ‘premisses met een twist’. The Sopranos draait bijvoorbeeld om capo Tony Soprano, die door zijn paniekaanvallen duidelijk is te onderscheiden van de gemiddelde maffiabaas. Volgens dezelfde logica is Betty (America Ferrera) het lelijke meisje dat verdwaald is in een glamourwereld. Waarin de bijrollen meestal bijroller zijn dan de bijrolste bijrol. Zoals die dikke jongen van Lost die wéét dat hij de prototypische excuusdikkerd van het stel is, heb je in Ugly Betty ondermeer Hilda (de prototypische alleenstaande moeder in een achterstandswijk) en de kwaadaardige creative director Wilhelmina, die bewust teert op haar reputatie als boze heks.

Daarbij maken de schrijvers slim gebruik van de basis van de serie: de kloof tussen arm en rijk. Betty is een latina uit Queens, New York; een kind van allochtone ouders. Ugly Betty gaat niet alleen over de decadente modewereld, maar ook over de sociale toestand in de VS. Iedereen kan succesvol zijn, maar de blanke Engelssprekende heteroseksuele protestanten krijgen vijf eeuwen voorsprong. Tel daarbij op: het kleurrijke setdesign, gesjeesde karakters, soapachtige plottwists, en gastrollen van bijvoorbeeld Victoria Beckham (als zichzelf) en je hebt heerlijke televisie. (Paul Boon)

De eerste serie van Ugly Betty verscheen onlangs op dvd bij distributeur Buena Vista.

Battlestar Galactica

~

Er was de nodige scepsis toen plannen bekend werden gemaakt om een nieuwe versie te gaan maken van jeugdfavoriet Battlestar Galactica, de serie waarin de overlevenden van een desastreuze aanval van Cylonrobotten op zoek gaan naar een veilig heenkomen: de Aarde. Maar vanaf de eerste minuten van de miniserie (eigenlijk een verkapte pilot) van de zogenaamde herinterpretatie van deze sciencefiction klassieker wordt duidelijk dat hier iets bijzonders gemaakt is.

Er is natuurlijk de nodige opwindende actie, maar de sfeer is grimmig; er is volop politiek gekonkel; er wordt geworsteld met religie; en de strijd tussen diverse facties ontaart zelfs bijna in een burgeroorlog. De grootste vijand van de mens is meer dan ooit de mens zelf. Maar het briljantste wat de makers verzonnen is dat er nu ook Cylons zijn die niet van mensen zijn te onderscheiden – met alle ethische kwesties en vooral paranoia van dien. Tenslotte zijn er als extra dimensie ook nog eens fijne verwijzingen naar de actualiteit van vandaag toegevoegd, zoals de strijd tegen het terrorisme. Betekent dit alles dat de serie taaie kost is? Welnee, integendeel. Het maakt zonder overdrijven juist van Battlestar Galactica een van de enerverendste en intrigerendste televisieseries ooit gemaakt. (Marcel Westhoff)

De derde serie van Battlestar Galactica verscheen onlangs op dvd bij distributeur Universal.

Lost

~

Een soort mix van Cast Away en Survivor (de Amerikaanse Expeditie Robinson), maar dan anders. Zo moest de nieuwe serie voor zender ABC worden. En anders werd het. Het verhaal – of beter gezegd: de verhalen – van de overlevenden van een neergestort vliegtuig die op een eiland terecht komen is een bijzondere. Een ijsbeer in de tropen? Hoofdpersonen die om het leven komen? Een mysterieus luik in de grond? Kwaadaardige ‘anderen’? Allemaal komen ze voorbij, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de flashbacks waarin duidelijk wordt hoe de personages in het vliegtuig terecht zijn gekomen en welke dwarsverbanden er zijn. Een goed voorbeeld van een manier waarop de makers de kijker op het verkeerde been weten te zetten, is dat ze opeens in plaats van terugblikken gebruik van flashforwards zijn
gaan maken.

Lost ligt met betrekking tot het oprekken van de fantastische grenzen in het verlengde van klassieke series als The Prisoner en Twin Peaks. De mysteries blijven fascineren en de serie is daardoor gekmakend verslavend. Er worden weliswaar antwoorden gegeven op vragen, maar die roepen vaak weer nieuwe vragen op. Nog twee seizoenen (dan is het echt afgelopen), en dan zullen al onze vragen beantwoord zijn. Of toch niet…? (Marcel Westhoff)

De derde serie van Lost verscheen onlangs op dvd bij distributeur Fox.

The Office

~

Amerikanen die hun eigen versie van een succesvolle Britse comedyserie maken? Dat is eerder gedaan, maar dan met desastreuze gevolgen: denk Men Behaving Badly of Coupling. Maar zie: de Amerikaanse versie van The Office, over de verwikkelingen op het kantoor van een papierhandel, doet niet onder voor zijn Britse voorbeeld. Integendeel. Het begint allemaal bekend: de aanstekelijke mockumentary-stijl, de pijnlijk genante baas, de hielenlikkerige nerd, de voor elkaar bestemde collega’s, zelfs de kantoren lijken op elkaar. Toch streefden de makers niet naar een exacte kopie van de Britse versie, maar voegden ze al snel hun eigen verhaallijnen en personages toe. Hierbij wordt de serie geholpen door de duur. Hield de Britse versie er na veertien afleveringen mee op, de Amerikaanse versie heeft er inmiddels bijna zeventig opzitten. Het versterkt alleen maar de kracht van de herhaling en de variaties op een thema, zodat je als kijker vaak aan een blik of één woord van een personage genoeg hebt om in een enorme lachstuip te liggen. (Marcel Westhoff)

De tweede serie van van The Office verscheen onlangs op dvd bij distributeur Universal.

Californication

~

Hank Moody is een enorme klootzak. En Hank Moody was een van de amusantste personages die onlangs op de Nederlandse beeldbuis te bewonderen waren. Moody, door David ‘X-Files‘ Duchovny (die de serie medeproduceerde) met een heerlijk achteloze arrogantie vertolkt, is namelijk de hoofdpersoon in Californication. Hij is een redelijk succesvolle schrijver wiens laatste boek tot romantisch bioscoopprul werd omgesmolten, waarna er van schrijven niet veel meer komt. Hiermee beginnen zijn problemen, vaak door eigen toedoen, zich op te stapelen. Zelden is iemands zelfdestructie zo grappig geweest. Zo gaat zijn ex (Natascha McElhone) trouwen, waardoor Hank elke gelegenheid aangrijpt om haar verloofde creatief te schofferen. Maar laat dat toevallig nou net ook zijn nieuwe baas zijn. En die leuke dame waarmee hij het bed indook? Dat was diens zestienjarige dochter. Want o ja: Hank neukt zich suf. Hij mag dan een enorme teringhekel hebben aan Los Angeles, het is wel een stad waar hij, zoals hij het zo bloemrijk schetst, “verdrinkt in een zee van kutjes”. Seksistisch? Zeker. Plat? Soms. Politiek a-correct? Gelukkig wel. Onbedaarlijk grappig? Nou en of! (Marcel Westhoff)

Californication is nog niet op dvd verschenen.

30 Rock

~

30 Rock gaat over wat er achter de schermen van de televisie gebeurt. Liz Lemon (Tina Fey) produceert een sketchprogramma, The Girlie Show with Tracy Jordan. Daarbij wordt de producente gehinderd door een aantal factoren. Allereerst is de ster (Jenna Maroney, gespeeld door Jane Krakowski) volslagen hysterisch en bepaald niet grappig; het sukkelige schrijversteam presteert middelmatig; haar nieuwe baas (een hilarische Alec Baldwin) is een paranoïde gek die verstand heeft van humor noch van menselijk verkeer; en de nieuwe publiekstrekker Tracy Jordan (Tracy Morgan) is een populaire zwarte komiek die zowel tijdens live-uitzendingen als achter de schermen zijn collega’s verrast met ontwrichtende improvisaties.

Een typische aflevering heeft bijvoorbeeld de volgende verhaallijn: Tracy
is te lui om zijn teksten te leren en pretendeert daarom analfabeet te
zijn. Liz neemt dat tot haar eigen verbazing stootvoets aan. Tracy is immers zwart en hij zal dus wel uit een achterstandswijk komen met slechte scholen. Tracy vindt Liz’ racistische conclusie verwerpelijk (en wij ook), maar hij zegt er niets van. Sterker nog: hij laat expres kruiswoordraadsels slingeren die hij volkalkt met lachebekjes. Zolang hij niet kan lezen, hoeft hij immers geen teksten te leren.

Er zitten een aantal voordelen aan de show: zo ontbreken de tegenwoordig zo populaire manipulatieve muzakjes, die je wel worden opgedrongen in bepaalde doktersromans. Ook ontbreekt de lachband. Die ingrepen hebben het gevolg dat de schrijvers en acteurs écht grappig moeten zijn. Om die reden grijpen ze terug op klassieke wapens als krankzinnige bijrollen, en de politiek incorrecte grap (zie boven). Heel verfrissend. Hopen dat de Belg het volgende seizoen ook uitzendt. (Paul Boon)

De eerste serie van van 30 Rock verscheen onlangs op dvd bij distributeur Universal.

Big Love

~

Big Love, een van de betere series uit de HBO-stal, durft een religieus-polygame familie als basis te gebruiken voor huiselijk drama. De succesvolle winkeleigenaar Bill (een uitstekende Bill Paxton, die hier eindelijk een volwaardige rol heeft gekregen) woont met zijn drie vrouwen en zeven kinderen in drie aangrenzende huizen in Utah. Zijn ega’s zijn de oerdegelijke maar ook licht neurotische Barb, de traditionele en norse Nicki, en zijn jongste aanwinst, de even opgewekte als onvolwassen Margene. Deze gezinssituatie biedt genoeg aanleiding voor allerlei conflicten, maar Bill heeft ook andere problemen: hij wil zijn zaak uitbreiden, moet er alles aan doen de schijn van polygamie te vermijden. Bovendien heeft hij een vete met ‘de profeet’, de patriarch van de sekte waar Bills roots liggen. Dit sujet (een even akelige als waardige Harry Dean Stanton) is bovendien de vader van zijn middelste vrouw. Deze relaties zorgen voor allerlei soap-achtige verwikkelingen, die de serie met veel humor, schitterend acteerwerk en zorgvuldige vormgeving verbeeldt. De makers stellen verrassend genoeg nooit vraagtekens bij polygamie als geloofsovertuiging, die met respect en nuance wordt neergezet. (Paul Caspers)

Het tweede seizoen van Big Love verscheen onlangs op dvd bij distributeur Video/Film Express.