EuroSonic/Noorderslag 2010

1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG

Daniel Norgren treedt op in de CoffeeCompany. Hij brengt daar als one man band een paar nummers gruizige blues, zichzelf begeleidend op drums en elektrische gitaar. Rauw, maar trefzeker zet hij in een mum van tijd een krachtige set neer die duidelijk smaakt naar meer. De koffiewinkel is dan al tjokvol gestroomd. Bij het praatje met Norgren, tijdens het signeren van zijn eerste album, laat hij los dat zijn nieuwe (derde) album in september zal verschijnen. Vlak na Norgren betreedt de Nederlandse zangeres Dennis het podium. Zij zingt een drietal liedjes begeleid op piano, waarvan één cover: ‘I’d Rather Go Blind’. De met een lekkere stem, met groot bereik, gezegende Dennis komt later dit jaar met haar debuutalbum.

Uitzonderlijk talent

In Het Paleis is het Sophie Hunger uit Zwitserland die de avond opent. Hunger verrast met haar uitzonderlijk talent: ze brengt niet alleen heel gevoelige muziek, maar weet ook lekker uit te halen met haar band. De trombonist verdient een extra vermelding voor de enorme beheersing van zijn instrument; hij kan het zeer zacht laten klinken, haast fluisterend, maar ook fraai ondersteunend. Hunger past aan de ene kant in de alternatieve scene maar kent daarnaast ook invloeden van jazz en folk.

In de brasserie van Het Paleis speelt Conor J. O’Brien van de Villagers in zijn eentje. Deze Ier begeleidt zichzelf op akoestische gitaar. Gezegend met een soepele stem waar hij lekker mee kan uithalen, zingt hij zijn ziel bloot. Referenties en herinneringen aan singer-songwritercafés in het Ierse Dublin dringen zich op. Daar weten beginnende artiesten in één liedje hun hele repertoire te brengen en daar al hun gevoel en pijn in te leggen. O’Brien weet bijna drie kwartier te boeien met zijn eenvoudig klinkende, maar even onderhoudende als gevoelige liedjes. Benieuwd hoe dat zal klinken met een volledige band.

Dansen, dansen, dansen

Het is wederom een koude avond en de straten zijn nog steeds glad. Op naar de Machinefabriek, waar de uit Londen afkomstige Rox speelt met haar band. De goed geoliede band legt een mengeling van rock, soul en reggae neer waarbij het heel lastig stilstaan is. Een verrassende reggae-uitvoering van Fleetwood Macs ‘Dreams’ doet de zaal lachen en swingen. Rox zingt soulvol en beweegt zich lenig en soepel over het podium. Ze geniet merkbaar van de beweging die ze in de zaal teweegbrengt. Rox is zo te horen klaar om door te breken naar de Europese hitlijsten.

Op weg naar de Schouwburg even een tussenstop bij café De Spieghel, dat op donderdagavond zo vol zat bij het Belgische Isbells. Op het minuscule podium staan de Franse The Popopopops zich met zijn vijven te verdringen. De nog heel jonge jongens maken een soort danspopmuziek die verschrikkelijk aanstekelijk is. Lekkere skaritmes wisselen rock en pop af, soms lekker off beat. De zaal beweegt en kookt bijna bij de energieke klanken van deze jonge Fransen. Deze tussenstop is een voltreffer.

Noorse topband

De Groningse Schouwburg is andersom ingericht voor een van de hoofdacts van het EuroSonic festival. Sivert Høyem met zijn begeleidingsband The Volunteers staan op een podium dat in de zaal van het theater is gebouwd. Het publiek en de bar zijn op het podium te vinden. Sivert Høyem is de zanger van de Noorse rockband Madrugada, die na het overlijden van gitarist Robert Buras uit elkaar is gegaan.

Met zijn derde soloalbum Moonlanding is Sivert Høyem voor het eerst weer terug in beeld na het afscheid van Buras, zijn beste vriend. Gelukkig ziet het publiek een herboren en vrolijke Høyem die bijna een uur lang rockt en schittert op het Schouwburgpodium. Høyem speelt één compositie van zijn vroegere band temidden van nieuw werk. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen en roept de band terug voor een toegift. Voor het eerst tijdens het festival zien we een band hieraan gehoor geven. Sivert Høyem is gelukkig weer helemaal terug met zijn stem die aan Nick Cave doet denken en, zoals gebruikelijk in zijn Madrugada-tijd, kwalitatief uitstekende rockcomposities. Hopelijk weet Sivert Høyem and The Volunteers nu uit te groeien tot een grote band in plaats van te blijven steken bij een cultstatus, zoals Madrugada.

Joint tot besluit

Het is moeilijk om afscheid te nemen van EuroSonic. Uiteindelijk mag Hokie Joint een einde maken aan een uitstekende avond en nacht muziek. In de kelder van het News Café speelt deze band uit Engeland met zijn stevige blues de nacht in. Wervelend, vol energie en met enorm rasperige zang bespeelt Hokie Joint een uitzinnig publiek. Het is niet alleen een lust voor het oor, maar met Jo Jo Burgess als frontman ook een lust voor het oog. Het vijftal weet het publiek lekker te vermaken en Burgess hult zich halverwege het concert in een strak jasje en een hoge hoed. De blues die Hokie Joint brengt heeft een stevige rockfundering. John Mayall, Eric Clapton en Jimmy Page hebben hier duidelijk aan de wieg gestaan.

Een uitstekende festivaldag komt zo toch langzaam maar zeker aan zijn einde, terwijl het publiek huiswaarts trekt of zich in de kroegen verschanst met nog een laatste dj of late night band. De balans opmakend na twee dagen wordt het snel duidelijk: er zijn bij deze dwarsdoorsnede van EuroSonic louter hoogtepunten voorbijgekomen.