De prijs van een passie

Mensen met een passie hebben gebreken. Ze staren zich blind en hebben een hoogmoedig geloof in zichzelf. De passie gaat meestal ten koste van de liefde voor anderen. Grégoire Canvel is zo’n man. Zijn passie is cinema en als eigenaar van de productiemaatschappij Moon Films brengt hij zijn liefde voor film in de praktijk.

Nonchalance

De eerste helft van Le père de mes enfants geeft een beeld van de innemende Grégoire, die heerlijk gestalte krijgt door Louis-Do de Lencquesaing. Grégoire is een sympathiek, welbespraakt en erudiet man. Met een relaxte nonchalance loopt hij door Parijse straten en praat hij over zijn mobiel met financiers en zijn assistenten. Maar vanaf het eerste moment dat wij hem zien, heeft hij het druk. Na verloop van tijd vang je op dat het niet goed gaat met Moon Films, terwijl aan de zelfverzekerde Grégoire niets te merken is. Later is hij thuis bij zijn vrouw en drie dochters. Hij is geliefd en in verschillende scènes vertelt hij zijn jongste dochters bezield over de geschiedenis.

Ondanks deze momenten van rust hopen Grégoires schulden zich op en zien de medewerkers van Moon Film het niet meer zitten. Een ambitieus maar uit de hand gelopen project van een Zweedse regisseur vormt het grote probleem. De film heeft al te veel budget opgeslokt en de regisseur is een moeilijke man die geen concessie wil doen aan zijn artistieke visie. Dit personage kan een verwijzing zijn naar de Deen Lars von Trier of naar de Hongaar Béla Tarr, die in werkelijkheid beiden hebben gewerkt met Humbert Balsan, de producent waarop Grégoires personage is gebaseerd. De productieproblemen van Tarrs The Man from London schijnen Balsan uiteindelijk te veel te zijn geworden.

Ondergang

De tweede helft van de film gaat deels over rouw, maar vooral over hoe de familie probeert om het verlies van Grégoire en de ondergang van Moon Films te bolwerken. Hansen-Løves stijl en onderwerp doen denken aan L’heure d’été van Olivier Assayas — die Hansen-Løves partner is en haar als actrice heeft gebruikt in zijn films. Le père de mes enfants heeft hetzelfde onsentimentele naturalisme als L’heure d’été, waarin een gezin gevolgd wordt nadat de moeder des huizes is overleden. Onderwerpen als rouw en hoe het leven gewoon hervat wordt komen aan bod in beide films. Daarnaast maakt Hansen-Løve net als Assayas met L’heure d’été gebruik van de jonge Alice de Lencquesaing, die hier als een van de dochters een sterke rol heeft die ze met gemak naar zich toe weet te trekken (ook in het echte leven is zij de dochter van Louis-Do de Lencquesaing). Maar het beste weet Hansen-Løve het karakter van Grégoire goed over te brengen en dat is te danken aan De Lencquesaings geloofwaardige vertolking van een charmeur die leeft voor zijn passie.

Het enige wat aan te merken is aan Le père de mes enfants, is zijn bescheidenheid. De goede vertolkingen leiden naar een simpele conclusie die niet te mooi, maar ook niet te triest is. De film biedt de kijker geen nieuwe waarheden of verrassingen, maar het is allemaal mooi gevangen en geloofwaardig. Gebalanceerd is misschien het juiste woord voor deze film, waarin een veerkrachtige vrouw en haar jonge dochters geconfronteerd worden met het wegvallen van de man van hun leven, terwijl dat leven gewoon doorgaat.