Shit his dad could have said
.
Het ging Justin Halpern nou niet bepaald voor de wind. Na een langeafstandsrelatie van jaren besloot hij een baan in de buurt van zijn vriendin te accepteren. Toen hij echter met zijn spullen bij haar op de stoep stond, bleek zij minder enthousiast en brak de relatie af. Justin, 28, keerde terug naar zijn ouderlijk huis. Zijn vader heette hem welkom: ‘Het enige wat ik van je vraag is dat je je troep opruimt en je kamer niet achterlaat alsof hij voor een gangbang is gebruikt.’
Het Twitteraccount @shitmydadsays had na twee weken al meer dan honderdduizend ‘followers’ van over de hele wereld. Het enige wat Halpern daarvoor hoefde te doen, was regelmatig een dergelijke uitspraak van zijn vader ’tweeten’. Halpern sr., professor in de genetica en Vietnamveteraan, wist van niets. Het unverfroren vaderlijke commentaar op alles en iedereen bleek een goudmijn. Het leverde Justin een internationale boekdeal, een sitcom en wereldwijde bekendheid op. Volgens het boekje Shit my dad says – een soort autobiografie van Halpern, aangevuld met talloze quotes van zijn weinig genuanceerde vader – vond de oude Halpern het geen punt toen hij hoorde dat zijn inventieve gescheld nu voor de hele wereld te lezen was. Wat zou hij echter van dit boekje vinden?
Over het omslag
‘Wat staat daar op die voorkant? Ben ik dat? Ben ik DAT? Alsof ik witte sportsokken draag. En een slijtageplek op mijn gezicht heb! En dat ventje in dat rode tuinbroekje is dan zeker mijn zoon? Geloof maar niet dat mijn zoon ooit een tuinbroek heeft gedragen. Niet zolang ik leef.
Moet ik het ook nog lézen? De voorkant bezorgt me al jeuk. Wie verzint dat, een privé-foto op een boek. Hoeven professionele fotografen soms geen geld te verdienen?’
Over de opzet
‘Kijk jongen, het zal mij een zorg zijn of jij je zakken vult met mijn uitspraken – ik hoop dat ze diep genoeg zijn, die zakken dan. Maar waarom schrijf je er in godsnaam een heel boekje over vol? Het kan mensen niks schelen wat ik voor werk doe, en dat ik een keer ’s nachts in mijn nakie op je tante heb geschoten omdat ze wat te eten pakte in de keuken, dat hoeft niemand te weten. Ik snap ook wel dat een verzameling twitterberichtjes nog geen boek is, maar je hoeft er toch niet allemaal gênante familiegeschiedenissen bij te slepen? Je bent toch verdomme David Sedaris niet? Of kom jij straks ook met een gezellige vriend met een roze blazer en blozende wangetjes thuis, in plaats van met een hert van een meid?’
Over stijl
‘Ik ga eerlijk tegen je zijn, jongen. Iedereen is gebaat bij eerlijkheid. En iedereen die zegt dat eerlijkheid niet belangrijk is, liegt. Okay, de stijl… Je bent geen fuckin’ Nabokov, als je dat dacht. Nabokov liet bovendien zijn vader niet de helft van zijn boeken verzinnen. Maar een prutser ben je ook niet. Je stijl is, hoe moet ik het zeggen, licht. Het zou trouwens ook absolute waanzin zijn om een zwaarmoedige stijl te hanteren in een boekje dat nergens over gaat. Nee, niet lichtvoetig! Licht, zei ik. Luchtig. Als een cracker. Die heb je ook zo op.’
Over de quotes aan het eind van ieder hoofdstuk
‘Kijk, dát vind ik nou leuk. Weet je wat goed is? Dat je mijn allerbeste hebt uitgekozen en niet zomaar alles wat ik ooit gezegd heb in dat boek gemieterd hebt. Godsamme, het is eigenlijk wel schandalig dat ik jou weet-ik-hoe-lang onderhouden heb en het enige wat jij deed was een zinnetje van mij uittikken en op internet gooien. Makkelijk verdiend. Hoe bedoel je: je hebt er niks voor gekregen? Is dat Twitter gratis? Als in: het kost geen cent? Sukkel! Wie koopt er dan nog dit boekje?’
Over emotionele scenes
‘Wie heeft jou toestemming gegeven om die emotionele vader-en-zoongesprekken van ons zomaar in dat boek te zetten? Ik? Waarom denk je dat mijn toestemming voldoende is om dat te doen? Je moeder bestaat ook nog. Daar ben je van op de hoogte, dat je een moeder hebt? Die heeft nu een man die shit praat, heb je daar wel eens over nagedacht? Zoenen met een man die shit praat, dat moet de hel zijn.’
Over het dankwoord
‘Negentien! Je bedankt negentien mensen voor van alles en nog wat. Dat is twee volle huiskamers mensen! Wat hebben die allemaal gedaan? Hebben die ook allemaal rare dingen gezegd, hun leven lang? Dankwoord – “Bedankt pap” was meer dan voldoende geweest als je het mij vraagt.’
Lees ook de recensie van Noortje Kessels: De sensatie van gebakken lucht
