Afwisselend programma biedt voor elk wat wils

Na de swingende opening van vrijdag doen we het zaterdag wat rustiger aan. Tijd om met ons achterste op een bankje plaats te nemen in plaats van met de voetjes van de vloer te gaan.

Dus zitten we er zaterdagmiddag helemaal klaar voor: onze eerste voorstelling van deze editie van Tweetakt. In een vrolijk schijnend zonnetje doen Pol & Freddy hun opwachting op het buitenpodium van het festivalcentrum met hun show Ready!. Ze komen in hun blauwe autootje aan gescheurd en missen het publiek slechts op enkele angstige centimeters na. De toegestroomde ouders en kinderen houden hun hart vast: als dit maar goed gaat.

Gooien en smijten met de dood
Na de auto veilig geparkeerd te hebben, krijgen Pol & Freddy het gelukkig voornamelijk met elkaar aan de stok. Het publiek is voorlopig veilig. Terwijl het publiek opgelucht adem haalt, slaan Po & Freddy elkaar met knotsen om de oren, vechten ze om ballen, draait Pol Freddy’s armen in onmogelijke posities en gooien ze diverse voorwerpen in de lucht en naar elkaar. Met wisselende mate van succes worden die voorwerpen door de ander gevangen en weer terug gesmeten. Na dit vermakelijke gooi- en smijtwerk is het tijd voor wat meer diepgang.

We verkassen naar het parkje bij de stadsschouwburg alwaar Het Filiaal haar Huis heeft neergezet. Terwijl wij naar binnen gluren bij dit plots verschenen huisje in de binnenstad, zien we een man nog één laatste bad nemen alvorens afscheid te nemen van het leven. Maar eerst moet hij afscheid nemen van de mensen en spulletjes die hij om zich heen heeft verzameld. Dit is geen lichtvoetige voorstelling, ondanks de alom aanwezige humor en de slapstick speelstijl van Ron van Lente. Normaal gesproken wordt deze voorstelling ingebed in een educatief programma met filosofische workshops en opdrachten. Geen overbodige luxe, want deze voorstelling gaat je onder de huid zitten. Maar alleen al vanwege het prachtige interieur van het Huis een absolute aanrader.

Zondag is geen rustdag tijdens Tweetakt
Zondag beginnen we op tijd met het festival en dat is maar goed ook. Het blijkt namelijk dat we Harig Hondje nergens kunnen vinden. In deze voorstelling van BonteHond helpen de kinderen Feike Looyen om haar harige hondje terug te vinden. Looyen neemt de kinderen in haar huisje mee op zoektocht en de speurtocht brengt ons zelfs tot in grote villa’s en bij buurtkapsters. Harig Hondje is een voorstelling voor de allerkleinste festivalbezoekers vanaf 2 jaar. Maar ook de ouders kunnen genieten van de subtielere woordgrapjes. De kinderen worden ondertussen verleid met een scala aan audiovisuele prikkels. Er is voor elk wat wils. Jong of oud, auditief of visueel ingesteld: iedereen kan zich met plezier op deze zoektocht storten. En of het harig hondje uiteindelijk wordt gevonden? Misschien moet u even gaan kijken of het gelukt is….

Het wordt weer tijd voor een muzikaal intermezzo; tijd voor Lucky Fonz III. In theater Kikker staat Lucky slechts vergezeld door een piano en een gitaar op het podium voor een uitverkochte zaal. In dit intieme theater komen de luisterliedjes van Lucky Fonz helemaal tot hun recht. Gezeten achter de piano brengt de zanger eerst enkele Engelstalige nummers ten gehore, om even later naar Nederlands en gitaar over te stappen. En voornamelijk uit de Nederlandse liedjes blijkt de uitwerking van zijn muziek op het Tweetaktpubliek. Dat publiek bestaat namelijk voor een groot gedeelte uit jongere kinderen. En die liggen helemaal dubbel om de teksten van Lucky Fonz (en woorden zoals ‘vrijen’ zijn uiteraard altijd hilarisch). Artiest en publiek hebben zichtbaar plezier en wisselen voortdurend spitsvondigheden met elkaar uit. In het donkere zaaltje lijkt de stralende lentezon moeiteloos door te dringen om de harten van de aanwezigen te verwarmen. Voordat we té verhit raken pikken we snel wat seksuele voorlichting mee.

Seks, drugs en kabbelende rock ’n roll

Het Zwitserse Muziektheatergezelschap Kolypan brengt in de vorm van een soort rockopera genaamd Pussy ’n’ Pimmel een “vrolijke, anarchistische seksuele voorlichtingsshow.” Geheel in lijn met goed opera gebruik worden de Duits gesproken teksten van Kolypan op een groot scherm boven de uitvoering voorzien van een Nederlandse vertaling. Maar ook zonder dit hulpmiddel is deze voorstelling prima te volgen door de mengelmoes aan Duitse, Engelse en Nederlandse teksten, maar vooral door de niets verhullende beeldende presentatie van de seksuele daad, de geschiedenis van de seksuele drang en de omgang tussen man en vrouw.

Het viertal acteurs laat zich in hun voorlichtingsshow bijstaan door de handpoppen Pussy en Pimmel, zelfgebouwde constructies die de voortplantingsorganen representeren, overheadprojectors en pornomateriaal (van de softe variant!). Dit alles combineert het gezelschap met punkrocknummers en een korte synopsis van Grease om uiteindelijk tot een orgastische uitbarsting te kunnen komen. Het klinkt wellicht aanvankelijk wat plat, maar Pussy ‘n’ Pimmel is een hele vermakelijke, maar vooral uitermate leerzame voorstelling die menig tiener zal amuseren. En niet onbelangrijk: het is nog leerzaam ook. Na afloop kunnen je niet alleen jezelf, maar ook de ander op een verantwoorde manier behagen.

Bedeesde afsluiter van de dag
Nu al geheel bevredigd wenden we ons tot het muziekpodium van het festival. We sluiten de dag af met Ghost Trucker en Awkward I. En afsluiten lijkt hier inderdaad het kernwoord. Om de muziek van Ghost Trucker tot je door te laten dringen, moet je je afsluiten van de rest van de wereld. De filmische alternatieve muziek van deze band laat je tijdens dit festival echter eerder afsluiten van jezelf. Er is een subtiel verschil tussen in trance geraken en in slaap gewiegd worden. Ghost Trucker doet het tweede, behalve als de zang je soms wakker schudt, omdat deze de toonsoort van de instrumenten nét niet weet te bereiken. Het is nog net niet vals te noemen, maar aangenaam klink het ook niet.

Dat doet Awkward I dan weer een stuk beter. De vijfmansformatie geeft al bij opkomst een beter gevoel dan het verdwaalde tweetal dat voor hen op het podium stond. Ook hier geen wilde taferelen, maar in ieder geval een beduidend meer onderhoudende set muziek. De folky liedjes van de band rondom de Groningse singer-songwriter Djurre de Haan zijn goed uitgewerkt en balanceren steeds op het randje van de rijke instrumentale composities en de kleine luisterliedjes. Een spanningsveld dat  prima uitpakt. Er wordt dan misschien niet zo uitbundig meegedeind als een dag eerder op deze locatie, men kan na afloop weer tevreden huiswaarts keren. En het mooiste is dat er nog een hele week acts in het verschiet ligt.