Muziek / Album

Nog steeds relevant

recensie: Napalm Death - The Code is Red… Long Live the Code

Wie “grindcore” zegt, zegt “Napalm Death”. Achttien jaar na hun debuut laten deze Britten horen dat ze nog steeds meedraaien aan de top van een genre waar ze (samen met onder andere Carcass) de basis voor hebben gelegd. The Code is Red… Long Live the Code is het 13de album van de band en staat als een huis. De band laat horen dat we nog steeds rekening met ze moeten houden.

~

Nadat ze in 1981 begonnen en in 1987 hun debuut Scum neerlegden, werd Napalm Death al snel een behoorlijke status toegedicht. Door de jaren heen heeft de band steeds vast gehouden aan haar eigen stijl die invloeden kent uit zowel de punk/hardcore-stroming als uit de (death/trash)metalscene. Daarnaast heeft de band met een behoorlijke continuïteit albums geproduceerd waar menig band trots op kan zijn. En zo ligt er in 2005 The Code is Red…

Aangenaam verdoofd

De cd opent ijzersterk met The Silence is Deafening, een nummer dat met bijna vier minuten op de teller lang te noemen is voor grindcore, maar wel direct laat horen wat we op de rest van het album kunnen verwachten. Na furieus begonnen te zijn met een snelle, op rauwe punk-leest geschoeide riff slaat het nummer om naar een lekker slepend einde. Zo doseert de band op het hele album gedreven de tempowisselingen binnen en tussen de nummers zonder hun groove te verliezen. Zelfs de twee trage, doomy afsluiters Morale en Our Pain is Their Power liggen qua sfeer prachtig in het verlengde van het voorgaande geweld. Daarnaast laten ze zien dat de band ook raad weet met de trage ritmes en niet alleen maar heel hard kan beuken.

Maximale helderheid

Het geluid van de cd was dit keer weer in handen van Russ Russel, die ook het geluid verzorgde op onder andere Enemy of the Music Business en Order of the Leech. Ook ditmaal komt het geluid van de band helder en compact naar voren. Waar het nummer The Great and the Good begint met de uitspraak “…maximum distortion” heeft Russel er toch voor weten te zorgen dat de gitaarlijnen heel duidelijk te horen zijn. Wel staan de drums naar mijn idee nog net iets verder naar voren in de mix dan op de hiervoor genoemde albums. Storend is het echter niet en het totaal geluid van de muziek geeft brulboei “Barney” genoeg ruimte om wederom zijn gal te spugen op de hedendaagse wereldpolitiek. Hij wordt hierbij op enkele nummers bijgestaan door niet de minste collegae: zowel Jello Biafra (Dead Kennedys), Jamey Jaste (Hatebreed) als Jeff Walker (Carcass) doen een duit in het zakje op dit album. Bijdragen die reden temeer bieden om aan te nemen dat Napalm Death nog steeds één van de toonaangevende bands in het genre is.